vrijdag 8 augustus

Vanochtend met het VW busje van REMER naar een spoorlijn vertrokken om aan de crack verslaafde kinderen te zoeken. Voor het WK zijn er heel veel kinderen verdwenen. Op Copacobana waren er veel straatkinderen, die zijn allemaal weg. Voor de toeristen is het een stuk veiliger geworden, maar niemand weet waar de kinderen zijn gebleven.
Miriam, Grada en ik gaan met de sociaal werker mee. Robert gaat met de anderen. Ze gaan dagelijks langs het spoor om kinderen te zoeken en ze iets te eten en te drinken te geven.
Vlakbij de spoorlijn treffen we de eerste jongen aan. We worden 'aangevallen,' door veel blauwe vliegen. Het is er zo smerig, zo veel afval. We lopen een stuk langs de spoorlijn en komen bij enkele tientallen crack verslaafde daklozen aan. Sommigen kijken wezenloos voor zich uit. Crack is een substantie van ammoniak, asbest en een steentje van cocaïne (restafval van cocaïne). Ze verwarmen dat in een met folie afgesloten plasticflesje waar een klein gaatje in is geprikt. Het zijn veelal mannen, maar ook hele jonge zwangere vrouwen die we daar aantreffen. We treffen ook nog een paar jongens aan van ongeveer 12/13 jaar. Een van hen heeft 2 citroenen. Een daarvan is helemaal beschimmeld. De sociaal werker ruilt de beschimmelde citroen tegen koekjes en wat drinken.
Een 'blanke' man komt naar ons toe en vraagt waar wij vandaan komen. Hij spreekt Engels en vertelt dat hij al 7 jaar verslaafd is aan de crack en dat hij nu 2 jaar bij de spoorlijn 'woont'. Hij is schizofrene en paranoia.
Een afschuwelijke plek, zo uitzichtloos.
Na ongeveer een half uur gaan we terug en lopen nog een stukje door een favela.
We eten een broodje in Pedra Lisa bij de andere helft van de groep. De muurschilderingen daar zijn erg mooi geworden en het schooltje knapt er helemaal van op.
' s Middags gaan we naar Antares, dat is een uur en een kwartier in de trein. Een totaal andere krottenwijk, dan Pedra Lisa. De meeste hebben smalle straatjes en zijn tegen de rotsen/bergen gebouwd. Antares heeft brede straten en het is er vlak.
Vanaf het treinstation is het ongeveer 20 minuten lopen naar de sporthal die REMER daar mag gebruiken voor de kinderen om te sporten. Aan het begin van de wijk waar wij ook langs moeten is het smal. Er zijn veel drugspunten waar openlijk drugs wordt verhandeld.
Eenmaal aangekomen in de sporthal zien we allemaal blije gezichten van jongens in verschillende leeftijden die aan het voetballen zijn. Er is een vaste trainer voor 40 uur per week en een stagiair. Daarnaast is er maatschappelijk werk. Allemaal van REMER. Kinderen kunnen op deze plek weer even kind zijn. Wat een contrast met hoe het buiten is.
Robert wil in de buurt van de sporthal een schooltje bouwen waar kinderen bijles krijgen. Hij heeft een afspraak met de wijkpresident om toestemming te vragen. Hij heeft toestemming gekregen en mag bouwen waar hij wil, want REMER doet goede dingen. Robert is hier ontzettend blij mee.
Nadat Robert terug komt van zijn bezoek aan de wijkpresident valt de politie de wijk binnen en is er vlakbij/voor de sporthal een schietpartij. De kinderen rennen allemaal naar een veilige plek in de sporthal. Ze weten precies waar ze heen moeten want het gebeurt vaak wel drie keer in de week. De kogels kunnen niet door de muren heen komen, maar wel door de metalen deuren. Het schieten houdt gelukkig snel op. Het kan soms wel een paar uur aanhouden en gebeurd wel een keer of drie in de week. Te bedenken dat deze kinderen alle dagen in deze afschuwelijke omstandigheden leven!
We doen nog wat activiteiten met de kinderen, want daarvoor zijn we tenslotte gekomen. De jongens van een jaar of 11/12 vinden het kleien erg leuk en vinden het geweldig dat wij er zijn.
Rond 16.00 uur vertrekken we weer langs een andere route dan de heenreis, die is nu niet veilig. Spannende 20 minuten naar de trein, maar gelukkig ging het helemaal goed.